MENI
U sredinama koje iz političko-ideoloških razloga ističu svoju „drugost“ u odnosu na Zapad, a takva je i socijalistička Jugoslavija, moda sa folklornim nacionalnim obeležjima je jedno od sredstava za razlikovanje. Zavod za unapređenje domaćinstva je 1963. osnovao Nacionalni salon, čiji je program modernizacije tradicije uticao i na Aleksandra Joksimovića da se posveti studiranju i sakupljanju narodnog stvaralaštva. Povodom otvaranja Nacionalnog salona 1965. godine, on izvodi kolekciju nadahnutu proučavanjem krojeva i dekorativnih motiva zubuna. Ona je bila veliko iznenađenje i za inostrane poznavaoce jugoslovenskih prilika, koji su uočili Joksimovićev dar kojim se izdvojio iz sredine gde je „imitacija bila pravilo u modi“. Centrotextil (jedno od najvećih jugoslovenskih uvozno-izvoznih preduzeća), u čijem Odeljenju za izvoz Joksimović radi od 1964, počinje da prikazuje njegove kolekcije u inostranstvu od 1966. godine.
Aleksandar Joksimović je marta 1967. godine predstavio svoju prvu kolekciju visoke mode, Simonidu. Jugoslovenska varijanta visoke mode donela je svom tvorcu veliki uspeh i ogroman publicitet. U Joksimoviću su mladi oba pola dobili svog modnog gurua i postali deo opšte modne revolucije šezdesetih godina 20. veka, a država ličnost koja je svojim talentom, znanjem i stvaralačkom enegrijom mogla da od mode stvori novo polje međunarodnog potvrđivanja.
Delatnost Aleksandra Joksimovića posebno je zaokupljala pažnju medija i podsticala na osavremenjivanje novinske prezentacije mode. Njegov rad pratili su i mnogi foto-reporteri, Tomislav Peternek, Moma Vučićević, Nikola Dević, Srboljub Vranić, Ratomir Radetić, Vladimir Bačlija, Velisav Tomović, Đorđe Nikolić, Milan Simić, Dušan D. Arađelović, Vlado Duić, Ivan Balić… Delujući u skladu sa tokovima u savremenoj modnoj fotografiji, oni se svrstavaju i u pionire i u značajne predstavnike srpske i jugoslovenske modne fotografije. Milena Dravić, jedna od najpopularnijih jugoslovenskih glumica i za Joksimovića „prototip savremene mlade Beograđanke“, često je sedamdesetih godina pozirala u njegovim modelima.
Prokleta Jerina, poslednja Joksimovićeva kolekcija visoke mode, premijerno je predstavljena 1969. godine na izložbi jugoslovenske industrije i umetnosti u Parizu. Ona mu je donela priznanje stručne javnosti ove prestonice svetske mode, a jugoslovenskim proizvođačima inostrane porudžbine. Isto tako, ona je ohabrila Joksimovića za eksperimentisanje sa kožom, kao i za bližu saradnju sa bosanskim Kožarsko-tekstilnim kombinatom Visoko, koji će uskoro izrasti u jednu od vodećih jugoslovenskih fabrika. Namenjene izvozu, njegove tematske luksuzne pretaporte kolekcije (Vela Nigrinova, Emina, Ptice, Ana Karenjina, Formula 1, Ramona, Mozaik, Marija Tanase i Teorema) donose veliku zaradu proizvođaču, a njemu omogućavaju afirmaciju sopstvenih ideja i kontinuitet u radu, što je retka pojava u jugoslovenskom modnom sistemu.
Prvi modeli Aleksanda Joksimovića mogli su 1965. godine da se kupe, izrađeni po porudžbini, u Nacionalnom salonu. Oni počinju da se 1969. godine proizvode u butik serijama, od sto komada i s popularnim cenama, ali nikada sa etiketom na kojoj je Joksimovićevo ime. Od 1975. godine njegov rad se sve više usmerava ka domaćem tržištu. Tada nastaje kolekcija Milena Barili, čiji su se modeli našli u prodaji, u robnoj kući Centrotextil, šest meseci nakon njenog prikazivanja na sajmu Moda u svetu. Sa sledećom kolekcijom, Isidora, ostvaren je i značajan pomak, istovremeno je prikazana na sajmu i pojavila se u prodaji. Te 1976. godine otvoren je dugoočekivani Centrotextil-ov butik, popularno nazivan Prostor Joksimović po ugledu na čuveni pariski Prostor Pjer Karden.
Po nalogu novog rukovodstva Centrotexil-a, Aleksandar Joksimović 1978. prestaje da dizajnira tematske pretaporte kolekcije. Takva odluka bila je posledica političko-ekonomskog sistema koji je oblikovan Zakonom o udruženom radu (donet 1974), koji je unazadio jugoslovensku privredu poričući tržišne principe i ekonomsku logiku, a pojedincima talenat i ostvarena postignuća. Od tada Joksimović radi sezonske modele za mnogobrojne fabrike različitog konfekcijskog asortimana. Osamdesetih godina 20. veka on se posvećuje dizajniranju kolekcija od ručne i mašinske trikotaže. Zadruga Radinost iz Kraljeva zapošljava tri hiljade žena koje po Joksimovićevim nacrtima ručno pletu odevne predmete. Prikazani na međunarodnim sajmovima, oni posebno u Kanadi i SAD nalaze svoje kupce. To ohrabruje Radinost da, u saradnji sa beogradskom uvozno-izvoznom firmom Jugoslavija publik, pokrene 1986. novu robnu marku, Janhari. Ona postaje prepoznatljiva po geometrijskim motivima, nadahnutim ornamentikom sa pirotskih ćilima i drugih folklornih ostvarenja koje Joksimović sa strašću proučava i modernizuje od početka svoje karijere.
Joksimović prestaje da radi u Centrotextil-u 1987. godine i u zvanju slobodnog umetnika nastavlja karijeru. Međutim, uvođenjem međunarodnih sankicija Srbiji 1992. godine, okončan je uspeh robne marke Janhari na inostranom tržištu, a političko-ekonomska situacija u zemlji onemogućila je i Joksimovića da istim tempom nastavi svoj rad. Usledile su godine nenaklonjene i stvaralaštvu i modnoj industriji i Joksimović 1995. odlazi u penziju. Posebno priznanje Republike Srbije za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi Aleksandar Joksimović dobija 2007. godine.
